De dreun van 1982
You need to upgrade your flash player
Na de kamerverkiezingen van mei 1981, waarbij D66 zeventien Kamerzetels haalde, begon de groeiende zelfverzekerdheid van de partij gevaarlijk op zelfgenoegzaamheid te lijken. Een waarschuwing voor een te groot optimisme kwam van het gezelschap (R)appèl dat ter overweging een manifest aanbood met vuistregels voor een herkenbaar beleid. (R)appèl vond dat de interne discussie nooit mocht stoppen ongeacht het aantal kamerzetels of partijleden. Het mocht allemaal niet baten.
De dreun van 6 september 1982 – kamerverkiezingen waarin D66 duikelde van zeventien zetels naar zes – kwam hard aan. De leegloop was niet zo groot als in 1974 maar de discussie verstomde. Al had D66 zes zetels in de Kamer, in de polls stonden we regelmatig op nul! Een cabaretgroepje probeerde ‘zweepslagen’ uit te delen en er werd wel gelachen maar actie bleef uit. Op 26 november 1984 voorspelde het cabaret dat Hans van Mierlo terug zou komen. Maar omdat we overal de draak mee staken wed ook hier alleen maar om gelachen. Toch kwam Hans in 1986 als lijsttrekker terug en D66 behaalde negen kamerzetels. In 1989 werden dat er twaalf en in 1994 vierentwintig. En weer sloeg de zelfgenoegzaamheid toe. En weer duikelden wij van twaalf, zes en tenslotte drie Kamerzetels. Helaas was er nu geen cabaret. In plaats daarvan zorgen we nu met zijn allen voor de klim onder leiding van Alexander Pechtold.
Hierbij een zestal liederen uit het cabaret van begin jaren tachtig. De teksten spreken voor zich. Als u het niet kunt volgen, lees er dan de geschiedenis van de partij nog maar eens op na. Wij, Cees Spigt, marijke Spigt, Marjolein Engwirda en Stijn Verbeeck hadden enorm veel plezier in het schrijven en brengen van het cabaret op congressen en links en rechts in het land. Stijn Verbeeck Eén van de liederen: (naar de wijze van: 'Kom Socialisten sluit de rijen') Verdomd wij zijn geen socialisten Geen Vrije Volk, geen Rooie Haan, Omdat we é voor het nieuws al wisten Had Achter ’t Nieuws ook geen bestaan. Waarom zijn wij geen socialisten? Staan wij niet in de rooie hoek? Wij zijn individualisten En hebben ook geen bijbelboek. Want zo dogmatisch zijn we niet We zingen nooit een strijderslied. Wij hebben ook geen groots verleden Meer dan voldoende aan het heden. En politiek op de lange termijn Da’s waar we keihard mee bezig zijn. Democratie, dus compromis Is de partijfilosofie Waarom zijn wij geen Pevandaaiers Geen volgelingen van Den Uyl? Wij zijn geen twist- en tweedrachtzaaiers Verfoeien eerder welke zuil. Wij zijn wel links maar niet van gister Wij lusten ook geen rooie kliek Want wij bedrijven steeds beslister Genuanceerde politiek. Niet zwart of wit is onze lijn Omdat we met zo velen zijn En ieder willen laten spreken Soms is daarmee de kans verkeken Om ook naar buiten glashelder te zijn Maar ook de doordenkers vragen refrein: Democratie, soms Koot en de Bie Is de partijfilosofie.
Na de kamerverkiezingen van mei 1981, waarbij D66 zeventien Kamerzetels haalde, begon de groeiende zelfverzekerdheid van de partij gevaarlijk op zelfgenoegzaamheid te lijken. Een waarschuwing voor een te groot optimisme kwam van het gezelschap (R)appèl dat ter overweging een manifest aanbood met vuistregels voor een herkenbaar beleid. (R)appèl vond dat de interne discussie nooit mocht stoppen ongeacht het aantal kamerzetels of partijleden. Het mocht allemaal niet baten.
De dreun van 6 september 1982 – kamerverkiezingen waarin D66 duikelde van zeventien zetels naar zes – kwam hard aan. De leegloop was niet zo groot als in 1974 maar de discussie verstomde. Al had D66 zes zetels in de Kamer, in de polls stonden we regelmatig op nul! Een cabaretgroepje probeerde ‘zweepslagen’ uit te delen en er werd wel gelachen maar actie bleef uit. Op 26 november 1984 voorspelde het cabaret dat Hans van Mierlo terug zou komen. Maar omdat we overal de draak mee staken wed ook hier alleen maar om gelachen. Toch kwam Hans in 1986 als lijsttrekker terug en D66 behaalde negen kamerzetels. In 1989 werden dat er twaalf en in 1994 vierentwintig. En weer sloeg de zelfgenoegzaamheid toe. En weer duikelden wij van twaalf, zes en tenslotte drie Kamerzetels. Helaas was er nu geen cabaret. In plaats daarvan zorgen we nu met zijn allen voor de klim onder leiding van Alexander Pechtold.
Hierbij een zestal liederen uit het cabaret van begin jaren tachtig. De teksten spreken voor zich. Als u het niet kunt volgen, lees er dan de geschiedenis van de partij nog maar eens op na. Wij, Cees Spigt, marijke Spigt, Marjolein Engwirda en Stijn Verbeeck hadden enorm veel plezier in het schrijven en brengen van het cabaret op congressen en links en rechts in het land. Stijn Verbeeck Eén van de liederen: (naar de wijze van: 'Kom Socialisten sluit de rijen') Verdomd wij zijn geen socialisten Geen Vrije Volk, geen Rooie Haan, Omdat we é voor het nieuws al wisten Had Achter ’t Nieuws ook geen bestaan. Waarom zijn wij geen socialisten? Staan wij niet in de rooie hoek? Wij zijn individualisten En hebben ook geen bijbelboek. Want zo dogmatisch zijn we niet We zingen nooit een strijderslied. Wij hebben ook geen groots verleden Meer dan voldoende aan het heden. En politiek op de lange termijn Da’s waar we keihard mee bezig zijn. Democratie, dus compromis Is de partijfilosofie Waarom zijn wij geen Pevandaaiers Geen volgelingen van Den Uyl? Wij zijn geen twist- en tweedrachtzaaiers Verfoeien eerder welke zuil. Wij zijn wel links maar niet van gister Wij lusten ook geen rooie kliek Want wij bedrijven steeds beslister Genuanceerde politiek. Niet zwart of wit is onze lijn Omdat we met zo velen zijn En ieder willen laten spreken Soms is daarmee de kans verkeken Om ook naar buiten glashelder te zijn Maar ook de doordenkers vragen refrein: Democratie, soms Koot en de Bie Is de partijfilosofie.
No comments