Koningshuis
You need to upgrade your flash player
Mijn ouders hadden al 15 kinderen toen ik kwam nr. 16, wisten zij absoluut geen naam voor mij. Tot Mej. Nelia Epker de verloskundige uit Den Haag die mijn moeder bijstond tot en tot het prachtige idee kwam mij de namen Wilhelmina Juliana Beatrix Irene te geven. Nou dat zagen mijn ouders wel zitten, dus op naar het stadhuis, daar het verhaal verteld, vonden de ambtenaren het te gevaarlijk om met Wilhelmina te beginnen nou zij mijn vader dan wordt het Irene Beatrix Juliana Wilhelmina. En daar was geen speld meer tussen te krijgen. Achter het loket begonnen zij het oranje boven te zingen en pa kreeg een oranjebittertje, en toen begon de ellende want hoe haal je het in je hoofd om in de oorlog je kind zo te vernoemen (je moet maar van het koningshuis houden). Mijn moeder was niet bang en ging met haar nieuwe spruit wandelen en het kind was aangekleed in een overgooiertje versierd met oranje , dat was opgestuurd door joodse mensen die de advertentie hadden gelezen, dat moest wel verkeerd aflopen, met Mej. Epker had onderling afgesproken dat zij alles op zich zou nemen. Zij had in vele kranten advertenties laten zetten waar wij honderden reacties kregen zoals kaartjes bloemen zilverwerk met al mijn namen erop gegraveerd. Al die honderden kaartjes liggen bij de oorlog documentatiecentrum. Het liep zeker verkeerd. Mej Epker is daardoor opgepakt en naar het concentratiekamp Ravensbruck in Duitsland gestuurd, waar zij heel erg is mishandeld. Maar wonder boven wonder kwam zij er levend uit. Mijn vader moest in die tijd ook op het Binnenhof komen. Ook zijn wij ongeveer een half jaar later op transport gezet naar een kamp voor de delinquenten. Alles achterlatend in de Rubenstraat. Toen wij weer vrij kwamen en mijn ouders naar het oude huis wilden gaan was dat bewoond door de NSB’ers maar het was nog oorlog dus durfde je niets te zeggen, het Leger des Heils heeft toen onderdak voor ons verzorgd. Jaren later, bij de geboorte van mijn eerste kindje heeft Mej Epker mij geholpen als dank bij alles wat zij voor mij geleden heeft mocht ik (bij hoge uitzondering) mijn dochtertje naar haar vernoemen. Mijn dochter heet dan ook: Jolanda Nelia. Dr. L. de Jong heeft dit verhaal benoemd in het 4de deel van “Het Koninkrijk Der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog” pagina 792. Ook staat in het verzet museum in Amsterdam een kleine vitrine met dit verhaal. Rene Kok en Erik Somers hebben het verhaal in hun boek “Oorlog’s foto’s tegen het licht” beschreven. Irene Beatrix Juliana Wilhelmina.
Mijn ouders hadden al 15 kinderen toen ik kwam nr. 16, wisten zij absoluut geen naam voor mij. Tot Mej. Nelia Epker de verloskundige uit Den Haag die mijn moeder bijstond tot en tot het prachtige idee kwam mij de namen Wilhelmina Juliana Beatrix Irene te geven. Nou dat zagen mijn ouders wel zitten, dus op naar het stadhuis, daar het verhaal verteld, vonden de ambtenaren het te gevaarlijk om met Wilhelmina te beginnen nou zij mijn vader dan wordt het Irene Beatrix Juliana Wilhelmina. En daar was geen speld meer tussen te krijgen. Achter het loket begonnen zij het oranje boven te zingen en pa kreeg een oranjebittertje, en toen begon de ellende want hoe haal je het in je hoofd om in de oorlog je kind zo te vernoemen (je moet maar van het koningshuis houden). Mijn moeder was niet bang en ging met haar nieuwe spruit wandelen en het kind was aangekleed in een overgooiertje versierd met oranje , dat was opgestuurd door joodse mensen die de advertentie hadden gelezen, dat moest wel verkeerd aflopen, met Mej. Epker had onderling afgesproken dat zij alles op zich zou nemen. Zij had in vele kranten advertenties laten zetten waar wij honderden reacties kregen zoals kaartjes bloemen zilverwerk met al mijn namen erop gegraveerd. Al die honderden kaartjes liggen bij de oorlog documentatiecentrum. Het liep zeker verkeerd. Mej Epker is daardoor opgepakt en naar het concentratiekamp Ravensbruck in Duitsland gestuurd, waar zij heel erg is mishandeld. Maar wonder boven wonder kwam zij er levend uit. Mijn vader moest in die tijd ook op het Binnenhof komen. Ook zijn wij ongeveer een half jaar later op transport gezet naar een kamp voor de delinquenten. Alles achterlatend in de Rubenstraat. Toen wij weer vrij kwamen en mijn ouders naar het oude huis wilden gaan was dat bewoond door de NSB’ers maar het was nog oorlog dus durfde je niets te zeggen, het Leger des Heils heeft toen onderdak voor ons verzorgd. Jaren later, bij de geboorte van mijn eerste kindje heeft Mej Epker mij geholpen als dank bij alles wat zij voor mij geleden heeft mocht ik (bij hoge uitzondering) mijn dochtertje naar haar vernoemen. Mijn dochter heet dan ook: Jolanda Nelia. Dr. L. de Jong heeft dit verhaal benoemd in het 4de deel van “Het Koninkrijk Der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog” pagina 792. Ook staat in het verzet museum in Amsterdam een kleine vitrine met dit verhaal. Rene Kok en Erik Somers hebben het verhaal in hun boek “Oorlog’s foto’s tegen het licht” beschreven. Irene Beatrix Juliana Wilhelmina.
Nee hij is erin getrapt toen hem werd gevraagd door Mevr.Epker of hij zijn kind geen oranje namen wilde geven en onnozel als hij was ging er op in zonder zich te realiseren wat hij vrouw en kinderen hierdoor aandeed.
een jaar in een (kamp) bij Ede overigens waren wij hier vrij om in en ujit te lopen , gingen ook naar school in Ede zonder door wie dan ook lastig gevallen te worden.
Na een jaar zijn wij er gewoon uit gegaan en terug naar Den Haag en gaan wonen in de koninginnestraat opo nummer 10, en ook daar heeft niemand van de bezetter omns lastiog gevallen.
Ik wil; dcaar mee zeggen dat het woord kamp een overdreven situatie beschrijft die niet aan de orde was.
Het was gewoon een stomme daad van mijn vader die zich echt niet realiseerde welke gevolgen het zou kunnen hebben en dat is niet handig met nog thuis 6 kinderen, want de erst was allang de deur uit naar Leiden toe waar derest van de broers en zusters woonde.
Dit geef ik aan omdat ik dit als kind van 7a 8 jaar bewust heb meegemaakt en een broer ben van Irene.