Gedichtenboekje moeder

De verborgen talenten van mijn moeder   Op de vooravond dat mijn moeder 70 jaar zou worden schreef zij het volgende gedicht: Ouder worden   Ik ben nu nog 69 Straks ben ik dat niet meer Dan wordt die zes een zeven Dat denk ik telkens weer   Ik ga nu naar de winter Dat is een nieuwe start De tijd gaat dan nog vlugger De tijd is bikkelhard   Zal ik het nog beleven Hoever zal ik nog gaan Dat er in plaats van zeven Een achtje komt te staan   Van zeven naar een achtje Dat is echt niet zo lang Zo zit ik dan te denken Ik ben bang, bang, bang   Zij liet het aan haar kinderen lezen en ja, je weet hoe dat gaat: “Leuk mam, goh hoe kom je erbij. Je hebt nog nooit gedicht, mooi hoor. Ja behalve met Sinterklaas dan.” Ze wist het zelf niet, het werd haar ingegeven, ze moest het opschrijven anders ging het niet uit haar gedachten. Zij heeft er misschien wel 800 gemaakt. Ze waren heel divers, voor iedereen te begrijpen, grappig, ontroerd, serieus, soms ook ondeugend. Haar vriendinnen vonden het prachtig, als zij ergens koffie zaten te drinken, dan wast het “en Dicky heb je er weer een paar?” Of zij zagen aan het gezicht van mijn moeder, o jee, er is er weer een in de maak. Mijn moeder heeft zoveel mensen verblijd met haar gedichten, want zij kon ze ook hel goed voordragen. Haart trots was dan ook dat haar gedichten wel eens gepubliceerd zijn geweest. Een paar jaar later kwam zij weer met iets nieuws aan. Een orgel, zij wilde een orgel. Samen met haar schoonzoon gingen zij op een advertentie af. En ja hoor, zij kwamen met een hele mooie orgel thuis. Natuurlijk had mijn moeder nooit les gehad en nooit op een orgel of piano gezeten. Maar als zij de melodie kon zingen of neuriën, ja dan kon zij dat spelen zo uit haar blote hoofd. De meneer waarvan zij het orgel gekocht had, was zo onder de indruk dat hij haar die mooie orgel voor een prikkie van de hand deed en haar ook nog bovendien het bijpassende orgelkrukje cadeau deed. Ja, die moeder van mij had veel verborgen talenten. Maar ja, weer een paar jaar later kwam ze op het volgende idee. Ze wilde een trekharmonica. En weer zeiden de kinderen, ja hoor mam, is goed hoor. Want ook dat instrument had ze nooit geleerd te bespelen. Mijn schoonzus stak haar voelsprieten uit en gaf haar een oude trekharmonica cadeau. En jawel, ik zij mijn moedertje net uit de douche, duster en pantoffeltjes aan, zittend op een eetkamerstoel. De oude beentjes stevig op de grond, Musi denn, van Elvis Presley spelen. Dat was zo’n ontroerend gezicht. Daar heeft zij niet lang op kunnen spelen, hij werd te zwaar voor haar. De zes is toch nog een achtje geworden. Toen mij moeder overleed heb ik een van haar gedichten voorgedragen:   Fier staan de oude eiken rond het kerkje op het plein dat van veel gebeurtenissen stil getuigen zijn   Als de klokken luiden voor een jonge bruid dan wuiven zij uitbundig met ritselend geluid   maar als de klokken luiden voor een droeve stoet dan buigen zij eerbiedig zoals je uit beleefdheid doet   daar staan ze dan die oude eiken rond het kerkje op het plein die altijd in de loop der jaren stille getuigen zullen zijn.   Mijn moeder is voor mij een inspiratiebron, ook een voorbeeld voor andere mensen, dat niks raar is en dat leeftijd niet belangrijk is. Dank je mam, voor de mooie creatieve erfenis die je me hebt nagelaten.   Puck van Veen