Mijn tweelingbroer en ik, de jongsten van het gezin Veldman, waren een half jaar oud, toen Leen in de oorlog bij ons kwam. Dus, persoonlijke herinneringen aan die periode heb ik niet. Maar door de vele, emotionele en ontroerende verhalen over de maanden dat Leen bij ons op de boerderij was, van zowel mijn ouders als van Leen, is het alsof ik het ook heb meebeleefd. Het contact met Leen is er nog steeds. Het raakt mij altijd diep, wanneer ik Leen met zoveel liefde over mijn ouders hoor vertellen. Dat Leen, samen met zijn vrouw Corrie en hun twee kleine dochtertjes op een dag, begin jaren 1960 onverwacht bij mijn ouders een bezoek kwamen brengen omdat Leen hen, en de tijd doorgebracht op de boerderij, niet kon en wilde vergeten, dat is het dierbaarste wat zij mijn ouders hebben kunnen geven als dank voor de periode dat Leen bij ons woonde in de laatste maanden van de oorlog. Zowel mijn ouders als Leen handelden uit liefde voor hun medemens. De wederzijdse blijdschap en de vele tranen van vreugde bij het weerzien na zo
veel jaren, zal ik nooit vergeten. Na dat weerzien is het contact tussen de familie Keus en de familie Veldman gebleven. Mijn ouders leven niet meer. Maar mijn twee zussen en ik hebben nog contact. Via de mail blijven Leen en Corrie en ik van elkaars leven op de hoogte.
Gerda Dekker-Veldman