Schaal, 'Joods vriendinnetje van mijn moeder'

Dit is het verhaal van mijn moeder, haar ouders, broers en zussen. 

Op 14 mei 1940 vond het verschrikkelijke bombardement op Rotterdam plaats. Mijn moeder en haar familie zaten er midden. Het huis was totaal weg … niets meer van over …Zij moesten vluchten uit Rotterdam. Zij liepen van Rotterdam naar Den Haag en kwamen terecht in een vluchtelingen kamp in Wassenaar. De oorlog betekende zware armoede, kou en honger. Mijn moeder kreeg een Joods vriendinnetje in het kamp/. Zij zat ook met een hele familie in het kamp. Mijn moeder ging goed met die familie om, de mensen hielpen elkaar waar ze dat konden. Uiteindelijk, na lange tijd, kregen zij een huisje in Den Haag aangeboden, de Joodse familie ook. Maar voor die Joodse familie duurde dat niet lang. Op een gegeven moment moest het vriendinnetje met haar hele familie weg uit het huisje in de van Dijckstraat. Zij werden opgehaald door de Duitsers en het hele gezin werd op de trein gezet. Mijn moeder ging mee naar het station, op dat moment zich er nog niet van bewust dat die familie nooit meer terug zou komen. Het vriendinnetje gaf mijn moeder een schaal, als aandenken voor de vriendschap. Het was heel droevig, want toen wisten zij, dat ze elkaar nooit meer terug zouden zien.

Mijn ouders zijn inmiddels overleden, die schaal van meer dan honderd jaar oud staat nu bij mij. Als ik langs de kast loop waar hij staat, moet ik er vaak aan denken. De schaal is vaan gebroken geweest, mijn moeder bleef de stukken lijmen. De schaal mocht echt niet weg! Na het overlijden van mijn moeder heeft hij nog jaren bij mijn vader gestaan. Mijn vader is drie jaar geleden overleden en vanaf dat moment kwam de schaal bij mij en heeft een mooi plekje gekregen.